Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Nihil ad rem! Ne sit sane; Duo Reges: constructio interrete. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.
Pauca mutat vel plura sane; Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Nos commodius agimus. Itaque contra est, ac dicitis; Num quid tale Democritus? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Quae est igitur causa istarum angustiarum? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. At iam decimum annum in spelunca iacet. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate